Digitale indigestie

Dezerdagen zitten heel veel mensen voor hun job een ganse dag op een pc te werken.  Moeilijk wordt het als je na de werkdag nogmaals de digitale registers moet opentrekken om je eigen administratie te doen.  Nóg moeilijker wordt het wanneer je de digitale administratie moet overnemen voor (groot)ouders, oom, buurvrouw,...  Kunnen we nog genoeg momenten creëren dat we niet op een scherm aan het werken zijn?

Digitaal werken is voor mij heel abstract.  Ik ben gewoon old-school, en werk graag met papier.  Ik hoor het jullie al zeggen 'ja, dat is niet goed voor het milieu', maar ik denk dat de onderdelen van alle computers en smartphones wereldwijd dat ook niet zijn.  Zeker aan het tempo waaraan ze vervangen worden om mee te zijn met de trends.  Maar ergens hoop ik dat ik gewoon 'mag' old-school zijn en blijven.  We kunnen als tieners en adolescenten makkelijk stellen dat het normaal is en toch alles makkelijk loopt zo, maar het lijstje is al oneindig en dikt steeds aan.  En ik denk dan maar dat de digitale wereld en zijn platformen steeds maar blijven evolueren, maar wij als individu ieder ook ouder worden, en op een gegeven moment ons misschien wel in dezelfde situatie zullen gaan bevinden als onze ouderen nu.

Wat dat met papier werken betreft: ik heb een visueel overzicht nodig.  Ik kan moeilijk rangschikken in mijn hoofd waar alles zit als ik het niet naast mekaar zie liggen.  Heeft dit te maken met een manier van denken die bij bepaalde generaties overheersend is? Een generatie waarvan de hersenmassa overwegend visueel is ingesteld, en een andere generatie die moeiteloos abstract denkt?

Een paar zaken komen in de mailbox, andere zaken belanden in de e-box, nog andere documenten in Doccle...  En soms heb je niet meteen door dat je er hebt op ingetekend of door ergens te klikken (ja, de opbouw van platformen zitten soms ingenieus in mekaar) een account hebt gecreëerd.  En daar volgt de stroom aan ongewenste e-mails, waarop je meermaals uitschrijft, maar toch blijft ontvangen.  Ja, ook ik wou eerst gewoon mee 'volgen' met deze evolutie in onze maatschappij. Maar na de laatste jaren (zonder nadenken at first) op dagelijkse basis tussen de 20-50 reclamemails te moeten deleten begon de onvrede te ontwaken.  Toen ik vervolgens een aanrekening kreeg via mijn e-box (waarvan ik eigenlijk niet exact wist dat ik 'em had) en deze had gemist, kreeg ik toch als rappel een papieren versie in de brievenbus, en meteen ook de verdubbeling van het aangerekende bedrag.  De overheid weet je wel, onbetwistbaar.  Dat het bedrag van mijn kinderbijslag was aangepast, ontdekte ik ook pas enkele haltes later, want blijkbaar had ik dat in mijn online dossier 'kunnen' zien, dus het moest niet aan mij gemeld worden.  Een boekhouder deed eens de aangifte van mijn personenbelasting digitaal en sindsdien ging ook dit naar mijn e-box. Nee, het wordt een bonte wespennest en I do not like to get stung.  Het wordt me de keel ingeramd, en ik zit met een zware indigestie.

Stellen we ons met z'n allen niet genoeg de vraag of het ons kan verplicht worden om geen ander alternatief te hebben?  Want laten we het kind bij de naam noemen: niet alle digitale toepassingen zijn even makkelijk. En zeker niet voor de oudere bevolkingsgroep die niet met dit gegeven is opgegroeid.  Facturen wil men doen ontvangen per e-mail, of via Doccle, bouwaanvragen moeten worden ingediend via het digitaal loket van de gemeente, het kinderbijslagdossier moet online worden geraadpleegd, we hebben een it's-me account nodig voor allerlei, aanvragen voor mensen met een beperking gebeuren via het wereldwijde web,...  Het wordt zeer massaal en overweldigend.  En zoals op nog veel andere vlakken het geval is, maar het niet genoeg wordt aangekaart, hebben mensen het gevoel uit de boot te vallen.  En begrijp me niet verkeerd, of pak me niet op alle woorden, want veel zaken zijn écht wel handig.  E-mailen is dat, It's me is dat, maar we kunnen toch niet moeten te gast zijn op honderden toepassingen en het telkens maar uitvlooien?

Komaan mensen, je mág heus uit de stroom stappen, en aangeven dat het ingewikkeld wordt, dat het te veel is.

I do.